Jia Haixia ve Jia Wenqi, Pekin’de Yeli Köyü’nde yaşıyorlar
ve 10 yıldır her sabah 7:00’de ormandaki işlerine beraber gidiyorlar. Ormana
giden yolda Wengi rehberlik ediyor, çalışma alanlarına geldiklerinde de
görevleri olan ağaç dikimini Haixia üstleniyor. Birbirlerinden hiç
ayrılmıyorlar, çünkü bu birliktelikte Wengi gözler, Haixia ise eller.
Haixia 3 yaşında geçirdiği kazada ellerini, Wenqi ise doğuştan itibaren sınırlı olan
görme yetisini 2001 yılında tamamen
kaybediyor. Kalplere dokunan bir hikaye. Onları birarada tutan sadece dostlukları ve gelir elde etmek için çalışma zorunlulukları değil, aynı zamanda yaşadıkları bölgeye duydukları tutku ve üretme istekleri. Yaptıkları işte, önemli bir rekora da imza atmışlar. Bölgenin doğal afetlerden korunması için başlatılan seferberlikte 10 yılda 13,000 ağaç dikerek dikkatleri çekmişler. Başarılarının sırrının, eksikliklerine değil, birbirilerinden aldıkları güce odaklanmaları olduğunu söylüyorlar.
İş hayatında da tam aradığımız yaklaşım değil mi? Takım çalışması, diğerleri ile işbirliği oluşturabilmek, delegasyon, durumsal liderlik programları bize bunu söylemiyor mu? Peki neden, takımlarda işbirliğini halen istediğimiz kalitede oluşturamıyoruz?
Çünkü her birey gördüğünün ve hissettiğinin en doğrusu olduğuna inanıyor. Görüşünün sınırlı olabileceği, diğerinin farklı hissedebileceği aklına bile gelmiyor.
İşte bu yüzden kişisel farkındalık her türlü gelişimin
başlangıç noktası. Hatta çok erken yaşlarda kazanılması için müthiş fırsatlar
var.
Bazı okullarda artık alıştığımız tarzda veli toplantıları
yok. Hani o, velimizin öğretmenle bizim hakkımızda konuştuğu ve bizim orada
bile olmadığımız görüşmeler. Hakkımızda değerlendirmelerin yapıldığı ve kararların
verildiği, eve gelince de bize deklare edilen görüşmeler. Devir değişti! Artık
öğrenci dönem boyunca neler öğrendiğine dair bir sunum hazırlıyor ve ailesi,
öğretmeni ile bunu paylaşıyor. Velinin görevi soru sormak! (yoksa yine koçluk
mu?) Dersleri ve çalışmaları hakkındaki düşünceleri, tekrar yapsa neyi farklı
yapacağı, ona nasıl yardımcı olabileceği gibi sorular soruyor. Hayal bu ya!
Dünyanın bir yerinde, bir şirket varmış. Orada çalışanlar
dönem sonunda kişisel performanslarını kendileri değerlendirir, buna dair
yöneticileri ve ekip arkadaşları ile paylaşımda bulunurlarmış. Hatta her
değerlendirmenin sonunda da ekip birbirini nasıl destekleyeceğini konuşur,
giderek güçlenirmiş.
İmkansız mı dediniz? Sebep sonuçtur, sonuç sebeptir.